Toen ik zwanger was vond ik het heerlijk om bevalverhalen te lezen, horen en zien. Daarom wil ik ook graag mijn eigen bevalverhaal delen. Zeker omdat dit de bevalling was zoals ik ‘m gedroomd had. Ik realiseer me dat een droombevalling nogal een subjectief begrip is. Het was nog steeds vermoeiend en heel intens. Maar ik was volledig in verbinding met mijn lichaam, ik werd omringd en gesteund door het team dat ik heel bewust had samengesteld, het was op de plek waar ik wilde zijn en op de manier zoals ik het wilde.
De aanloop
Toen ik voorbij de 41 weken zwangerschap ging, voelde ik mezelf ongeduldig worden. Ondanks dat ik wist dat een baby zich niet aan tijd houdt en komt wanneer hij of zij rijp is. Ik wil graag thuis bevallen en ben bang dat het toch een inleiding zal worden en ik naar het ziekenhuis moet. Uiteraard weet ik dat ik altijd een keuze heb en ook na de 42 weken kan afwachten, maar ik denk dat ik dan toch eerder actie zou ondernemen. Tijdens mijn laatste afspraak bij de verloskundige op donderdag als ik 40+6 ben, hebben we het over strippen en het aanbod dat je met 41 weken een afspraak bij de gynaecoloog kan krijgen om je over je (inleidings)opties te vertellen. Maar ik voel dat ik daar nog niet aan toe ben en we spreken af om na het weekend weer contact te hebben.
Of de bevalling wel of niet op gang komt heeft natuurlijk met allerlei factoren te maken, waar ik grotendeels niet zoveel invloed op heb. Maar op míjn mindset heb ik wel invloed. Dus ik besluit te onderzoeken of er nog iets is dat mij tegenhoudt en merk op dat er toch ergens angst zit. Angst dat als Bodhi geboren wordt het niet goed met haar gaat, dat ze niet leeft op z’n ergst. Om dat uit de weg te ruimen schrijf ik op zaterdagmiddag een brief aan Bodhi in het zwangerschapsdagboek (dat verder nagenoeg leeg is gebleven). Daarna ga ik met die vraag in meditatie en voel ineens dat ik haar sneller dan ik denk in m’n armen zal hebben. Ik weet dat ik niet bang hoef te zijn en er is ineens alleen nog maar vertrouwen. Blijkbaar heb ik wat losgelaten want als ik daaruit kom voelt het al alsof er iets is veranderd. Ik ga plassen en denk, dit gaat niet lang meer duren.
Die avond kijken Hans en ik ‘The unbearable weight of massive talent’. Ik ben helemaal ontspannen en moet heel hard lachen. Tijdens de film heb ik steeds harde buiken en we zeggen tegen elkaar dat het ons niks zou verbazen als Bodhi morgen geboren wordt. Na de film gaan we dus maar snel slapen, voor het geval dat…
De latente fase: het begint
Om 00:15 word ik wakker van een wee. Ik ga plassen en voel, het is begonnen! Ik ben opgewonden en blij dat het eindelijk zover is. Rationeel zeg ik tegen mezelf dat het ook oefenweeën kunnen zijn, maar dat geloof ik eigenlijk niet. Terug in bed probeer ik nog wat te slapen, maar ik ben veel te gefocust op wat er in mijn lijf gebeurt en na een paar onmiskenbare weeën sluip ik naar beneden. Ik zet een muziekje op en steek de kaarsjes aan, de verwarming gaat aan en een paar graden hoger dan normaal.
Mijn maag rommelt. Ik bak een ei nu ik nog kan eten… Daarna bak ik een appeltaart om bezig te blijven en lig wat op de bank muziek te luisteren als hij in de oven staat. De weeën zetten goed door en ik zie om 2 uur de klok verspringen naar 3 uur zomertijd. Om 5 uur besluit ik Hans wakker te maken en zetten we samen het bevalbad op. Ik merk dat ik een beetje uit de flow raak, mijn weeën komen verder uit elkaar en duren korter. Daarnaast vind ik het moeilijk om ermee om te gaan als Hans wat geërgerd is omdat het niet meteen helemaal lukt met het bad. Ik heb er behoefte aan om omhuld te worden in liefde en zachtheid, helemaal verzorgd te worden. In plaats daarvan moet ik even praktisch aan de bak en dat vind ik niet fijn. Ik merk dat ik emotioneel word en moet dan heel hard huilen. Gelukkig voel ik dan dat Hans er helemaal voor mij is en krijg ik een dikke knuffel.
Even pauze…
Ergens weet ik dat het erbij hoort, het zakken in je limbisch systeem, je zoogdierenbrein, zorgt ervoor dat je minder filter hebt en je emoties en ervaringen bloot komen te liggen. Doordat het allemaal wat afzwakt word ik bang. Ik ben bang dat het zal stoppen. Dat ik dan voor niks de hele nacht wakker was, het bad op had gezet, dat we naar het ziekenhuis moeten.. Nou ja, het is geen helder verhaal maar ik voel wel die angst. Achteraf logisch want bij de geboorte van Teun is dat wat er gebeurde, het stopte ineens. Het is bijna 7 uur inmiddels en ik voel dat ik het nodig heb om me even terug te trekken in bed. Dat is fijn en ik kom weer een beetje tot mezelf. Al gauw hoor ik dat Teun wakker wordt en besluit om ook naar beneden te gaan als Hans hem uit bed heeft gehaald.
Als we Teun vertellen dat zijn zusje vandaag geboren gaat worden is hij enorm blij. Hij voelt zich al echt een grote broer en is al heel lang aan het wachten op de geboorte. Maanden geleden vroeg hij al om de haverklap: ga je nu persen mama? Als ik zo nu en dan een wee moet opvangen houdt hij mijn hand vast. Zijn enthousiasme en liefde geven me zoveel ontspanning. Als ik ook nog even een lekkere douche heb genomen ben ik weer helemaal relaxt. Ik realiseer me dat er dit keer niemand is die op de klok kijkt. We hebben immers nog niemand laten weten dat het begonnen is. Het maakt niks uit als het proces vertraagt of zelfs even tot stilstand komt, het komt allemaal goed.
Gas erop! De actieve fase.
Zodra Teun weg is (8:30 uur) neemt de bevalling een vlucht. De weeën worden pittiger en ik moet overgeven. De smoothie die we als ontbijt hadden komt er weer onveranderd uit. We bellen onze doula Mieke en de verloskundige Soumaya. Tegen haar zeg ik dat het gaat en ze nog niet hoeft te komen. Ze hoort me een wee opvangen en zegt later dat ze toen al wist dat het niet lang meer ging duren voor we weer zouden bellen. Ondertussen raak ik mijn besef van tijd kwijt.
Als Mieke er is voel ik dat ik weer een stukje kan loslaten, komt er nog wat emotie los en zak ik nog een stukje dieper in labour land. Ik heb al mijn focus nodig om de weeën op te vangen, probeer ze bewust de ruimte te geven en adem te halen. Hans houdt mijn buik vast en is met zijn volle aandacht bij ons. Dat voelt zo gesteund en veilig! Ik wil niet dat ie ermee ophoudt en als hij om 10 uur nog maar eens naar Soumaya belt dat het nu echt wel begint te vorderen, moet ie daarna direct weer zijn positie innemen van mij.
Soumaya vraagt aan de telefoon aan Hans of ik al in bad zit. Hans vertelt haar van niet, omdat ik het bad wil bewaren voor als het écht heel pittig wordt. In mijn beleving zegt Soumaya dan iets als: ‘volgens mij kan ze er wel in gaan zitten hoor’. En dat voelt voor mij als een soort bevestiging dat het inderdaad heel goed gaat en we al ver zijn gekomen. Hans zegt later dat hij zich niet kan herinneren dat ze dat heeft gezegd, haha… Maar het voelt alsof ik toestemming krijg en in bad ‘mag’, dus dat doe ik. Oefff wat is dat heerlijk! Ik hang vooral op de rand, zit op mijn knieën. Hans vlak bij mijn hoofd en Mieke masseert mijn onderrug.
De uitdrijving: daar gaan we!
Ik ben helemaal in mezelf gekeerd en registreer nog net dat Soumaya binnenkomt. De weeën blijven steeds intenser worden en op een gegeven moment voel ik dat ze veranderen, eerst komt er een klein stukje persdrang bij en langzaam wordt dat steeds meer. Het lijkt ook alsof er nauwelijks meer pauze is en het is zo intens dat ik in stilte smeek om even rust. Ik geloof dat dat ook wel even zo is, maar het gaat al snel weer door.
Dan voel ik heel bewust Bodhi’s hoofdje lager komen. Ik twijfel er geen moment aan dat het allemaal goedkomt, maar ik heb al mijn focus en ademhaling nodig in dit proces. Ik gebruik mijn stem, kreun en grom en met mijn hand voel ik haar hoofdje komen. Nog even door en dan staat haar hoofdje (“Fuck!” hoor ik mezelf in het filmpje van de geboorte schelden), hier wil ik niet te snel gaan dus ik gebruik mijn adem en stem om de energie wat naar boven te leiden. Als het hoofdje geboren is, schiet de rest van haar lijfje er in no time achteraan. Wat een opluchting en ontlading!
Ze is er
Ik vang haar zelf op en wikkel de navelstreng van haar af. Die zit om haar armpje. Daarna til ik haar uit het water en leg haar tegen me aan. Het kost Bodhi even tijd om te landen, ze is slap en het duurt zeker een minuut voor ze gaat ademen en huilen. Maar er is geen paniek, want ik weet dat de navelstreng haar nog van zuurstofrijk bloed voorziet en voel dat het goedkomt. Zachtjes moedig ik Bodhi aan om te gaan ademen, vertel haar dat ze is geboren en wrijf over haar ruggetje, handjes, voetjes en neusje. Ze gaat huilen en kijkt ons ook al zo helder aan… We blijven nog een tijdje in bad zitten en verhuizen dan naar de bank. Daar helpt Mieke, die ook lactatiekundige is, ons met de breast crawl voor een goede start van de borstvoeding. Door het afzetten van haar voetjes tegen mijn buik wordt gelijk mijn baarmoeder gemasseerd, wat de placenta helpt loskomen. Zo mooi hoe ingenieus dat allemaal samenwerkt!
En dan nog de nageboorte
De tijd vliegt voorbij, we zijn al ruim een uur verder en ik moet ook nog de placenta baren. Dit keer wil ik dat zo graag zonder preventieve oxytocineprik doen. Als het nodig is prima natuurlijk, maar liever hoop ik ook dat stukje natuurlijk te mogen doen.
Bij mijn eerste verloskundige is het echter protocol om na 15 min de eerste prik te zetten en na 30 min de ambulance te bellen. Daar gaat je gouden uurtje! Dat zag ik niet zitten als er geen aanleiding voor was. Rond 30 weken besloot ik dus over te stappen naar een andere praktijk waar ik wist dat ze mijn visie delen en de protocollen ook wat meer los durven te laten als dat de wens is. Gelukkig is de hele bevalling goed gegaan en verlies ik nauwelijks bloed. Ik krijg dus alle tijd om te landen en te genieten
Ik ga op mijn hurken op de bank zitten en moet even bedenken hoe ik ook alweer moest persen zónder persdrang. Misschien moet ik ook wel een beetje moed verzamelen om nog een keer te persen nu alles al open is daaronder… De oxytocine-golf van het gouden uur en de borstvoeding hebben goed hun werk gedaan. Gelukkig komt ie zonder problemen.
We did it! En het was gewoon echt mijn droombevalling…
Wow, ik kan bijna niet geloven dat het allemaal zo goed is verlopen. Het team om me heen was perfect, ik voelde me gesteund, geliefd en veilig. Was het toch anders gelopen, dan weet ik zeker dat het óók een positieve bevalervaring was geworden. Doordat ik inmiddels zoveel kennis heb over het baarproces herkende ik heel goed wat er in mijn lijf én brein speelde, en kon ik daar helemaal ruimte aan geven. Of het nou verdriet, angst of weeën waren. Het was het meest intense proces ooit en ja het deed pijn, maar het was vooral zó verschrikkelijk krachtig. Als je deze oerkracht hebt gevoeld weet je dat je alles aankunt.
Mijn droombevalling werd mede mogelijk gemaakt door:
- Alle kennis die ik heb opgedaan tijdens de opleiding tot geboortecoach Relaxed bevallen vanuit Regie
- Mijn doula Mieke
- De verloskundigepraktijk Vivé vrouw & verloskunde
- Al het (innerlijk) werk dat ik heb gedaan, waardoor ik heel goed kon zakken in mijn lijf. Onder andere alle yoga van de afgelopen jaren en de journeys bij Berkana
- De affirmatievlaggenlijn van Ontstaan vanuit aandacht (vooral het maken ervan was hele fijne ontspanning tijdens mijn zwangerschap)
- Ik bedenk nog van alles en ga hier toch maar een apart blog over schrijven.. haha!
